தானெனும் தன்நம்பிக்கை

சுற்றியெங்கும் இருள்சூழ
மெல்லிய நிலவொளியில்

அத்துவான கடலில்
அவன் பயணித்திருந்தான்

அசைந்தாடும் படகு போலே
உள்மனமும் இலக்கின்றி

தொடர்ந்த கடன் சுமையும்
தோல்வியடைந்த வாழ்க்கை வதையும்

அவனை மரணிக்கச் செய்திருந்தன

மாளிகை நீள்வீடுசொந்தம் முதல்
மனைவியென்று உயிரணைத்தவள் வரை
அத்தனையும் சுயநலத்தின் பிம்பமாய்

ஓடிஓடி சம்பாரித்தவனை
ஓயும் வரை துரத்திக்கொண்டே இருந்தனர்

ஒவ்வொரு உறவினராய்
கண்மூடி யாசிக்கையில்
கடைசி எஞ்சியது ........கழிவிரக்க துரோகமே

சலிப்பாய் சயணித்திருக்க
சட்டென ஒளிவெள்ள சிறகு வீசி
வானிறங்கியது
ஓரு நட்சத்திர தேவதை

கைபிடித்து..தலைகலைத்து
செல்லமூக்குரசி...மெல்ல நெற்றியிடித்து
தோள்சாய்ந்து சுகந்தபடுத்தி
தோல்வியேது உனக்கு
துவளாதே ராஜகுமாரா

விடியும் வரை என்னிரவு உனது என்றது
மென்மையில் கிறங்கி
தாயென கண்டு தன்னவள் என்று
இறுக்கி ..முத்தமிட முகிழித்தி
இருந்துவிடு என்னோடே .....
கட்டிக் கொண்டு தூங்கி கெஞ்சி
துஞ்சியது ஈங்கணோர் நெஞ்சு

மெல்லசிரித்த தேவதை..மென்காதில்
மென்பிரியமாய் உரைத்து நகைத்தது

நான் யார் தெரியுமா?

உன்னுள்ளே உன்னில் உயிராய்
மானம் விழிக்கும் தன்னம்பிக்கை தேவி

மனிதர் தன்னலம் கண்டு
என்னில் நீ சலித்து தோற்கலாமா

தலைசிலுப்பி தன்னருமை உணர்ந்தவன்
தன்மையாய் புரிந்தான்

தானெனும் தன்நம்பிக்கை இறகுயிர் உடனிருக்க
என்றும் தனிமை தனக்கில்லையென