நேரம் முடிந்து கிளம்பி விட
தனித்துவிடப்பட்ட
மரமும் பலகையும்
நகராத நட்பு ஆகின
குருவிக்காதல் மரம் செப்ப
தேகமனித மோதலை சிலேடையாய்
பலகை சொல்ல
குலுங்கி சிரித்த மரத்திலிருந்து
குதித்து வந்தமர்ந்தன
ஆயுள் பழுத்த முதுமை இலைகள்
கிளையுதிர் இலை
உன்னில் பாலையெனில்
காலடி கரையான்
என்னின் உயிர்வதை
நிதர்சனம் செப்பியது
உளுத்துபோகும் கட்டை
அருகருகே இருப்பாதல்
தான் நட்பானோம் என்று
அவைகள் நம்ப..........
இருக்கிறது..நடுவாய்..இருவருக்கும்
எங்கோ ஒரு மரச்சீவலே பலகையாகும்
ஆதி அந்த சொந்தம்
சுயம்பென எவருமில்லாமல்
தொடர்போடு தொடர்பு வைத்தே
மரமென உயிரென
மதமென....மனிதமென ....
இங்கு
அணு பிரிக்கிறான்
ஆதிகாட்டுப் பிரம்மன்
No comments:
Post a Comment
சுந்தர நேசத்திற்கு வருகை புரிந்தமைக்கு நன்றி..